اشعار شب اول محرم ۱۴۰۱

شعر مناجات با امام حسین (ع)

سلام حضرتِ بی خانمانِ من برگرد
غریبِ قافله‌‌ی بی نشان من برگرد

سلام از لب من که پیام تو بودم
فقط به جرم همینکه سلام تو بودم

سلام آنکه همین کوفه بر زمینش زد
فقط به خاطر تو سنگ بر جبینش زد

صدا زدند سلام حسین را کشتیم
پسر عموی امام حسین را کشتیم

سلام از بدنی که پُر از ستاره شده
سلام از تن مسلم که پاره پاره شده

سلام از لبِ پا خورده‌ام فدای سرت
سلام از تنِ تا خورده‌ام فدای سرت

سلام از جگری که جراحتش تازه است
سلام از بدنی که میانِ دروازه است

از این تَنی که نه سر دارد و نه سامانی
مگر که خاک شوم دست نامسلمانی

کسی که نیست میا که سلام رفته حسین
سرِ من و سرِ هانی به شام رفته حسین

مرا ببخش ولی شرح غم شنیدنی است
مرا ببخش ولی مقتلم شنیدنی است

سلام آنکه گرفتار درد غربت شد
کسی که کشته‌ی هجده هزار بیعت شد

کسی که نامه‌ی یکصد هزار تن را دید
بجای آنهمه یاری پیر زن را دید

جماعت آمدم و خوانده‌ام فُرادا را
کسی نبود بخوانم نماز اعشاء را

دو کودکم دو گرسنه دو تشنه‌ی معصوم
سپرده‌ام به شُرِیح السلام یا مظلوم

کسی نبود به ما بین خانه جا بدهد
کسی نبود به دستم کمی غذا بدهد

هرآنچه بر سر ابنِ مُسَهَّر آوردند
سرِ من و سر هانیِ بی سر آوردند

کشان کشان نوک قلاب‌ها تنم بردند
چه زود کوچه‌ی قصاب‌ها تنم بردند

حرام زاده‌ای از پا کشید بندم کرد
به زور با سر قناره‌ای بلندم کرد

سلام از جگری که جراحتش تازه است
سلام از بدنی که میان دروازه است

چه غم که دشنه‌ی قلاب می‌خورد بدنم
تمام روز فقط تاب می‌خورد بدنم

به زیر آتش این آفتاب می‌سوزم
برای دربه دریِ رُباب می‌سوزم

سرت سلامت اگر رفته است سرم آقا
فدای دخترکانت دو دخترم آقا

خدا کند که مرا نور دیده نشناسد
اگر رسید پدر را حمیده نشناسد

به یاد آمدنت با نسیم نالیدم
هرآنچه بر سر تو می‌رسد خودم دیدم

که تشنه می‌شوی آب را نمی‌بینی
به خواب کودک بی خواب را نمی‌بینی

تو هم شبیه من از حال می‌روی آقا
میان تنگی گودال می‌روی آقا

میا که داغ تو آتش به استخوانم زد
سنان به نیتِ تو نیزه بر دهانم زد

*قیس ابن مسهر صیداوی ، سفیر امام که بعد از حضرت مسلم در کوفه شهید شد.

* جمعا پنج فرزند حضرت مسلم چهار پسر و یک دختر شهید شدند.

* شیخ مفید از یکصدهزار نامه کوفیان گزارش می کند.

شاعر:حسن لطفی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

کارش میان معرکه بالا گرفته بود
شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود

تنها میان مردم بیعت‌فروش شهر
انبوه کینه دور و برش را گرفته بود

دلواپس غریبیِ امروز خود نبود
اما دلش به خاطر فردا گرفته بود

دیدی که از ارادت دیرینهٔ حسین
یک کوفه زخم در بدنش جا گرفته بود

با سنگ، پای بیعت او مهر می‌زدند
باور نكرد… از همه امضا گرفته بود

این شهر خواب بود و ندانست قدر او
هر شب برای مردمش اِحیا گرفته بود

جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی
آن شعله‌ها برای همین پا گرفته بود

شاعر:محمد ارجمند

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

طلوع کرده شفق در نگاه شعله‌ورت

اسیر چشم تو باران، نسیم در به درت

تو از کدام لبِ تشنه قصه می‌خوانی؟
که رودهای جهان گشته‌اند همسفرت

چه بر تو رفت در آن لحظه‌ای که فهمیدی
از آب و رنگ خیانت پُر است دور و برت…

چه داغ‌ها که دلت را پر از شرر کردند
چه زخم‌های عمیقی که مانده بر جگرت

نه آسمان که شبی بی‌ستاره و تاریک
که تکه ابر سیاهی‌ست در نگاه ترت

تو را چنان که تویی هیچ‌کس نخواهد بود
اگر جدا شود از تن هزار بار سرت

شاعر:شیرین خسروی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم

به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم

شب گذشته به هر خانه جای بود مرا، لیک
به هیچ خانه در این شام تیره راه ندارم

ز خستگی‌ست به دیوار طوعه تکیه زدم من
و گرنه جز به خداوند تکیه‌گاه ندارم

کِشَند جانب دارالاماره با چه گناهم
عزیز فاطمه جز عشق تو گناه ندارم

به زیر تیغم و بالای بام وقت شهادت
حسین از تو جز امید یک نگاه ندارم

به راه عشق تو سر می‌دهم که وای به حالم
اگر که حرمت عشق تو را نگاه ندارم

به اشتباه سوی کوفه خواندمت که بیایی
دریغ مهلت جبران اشتباه ندارم

غم تو کرده سیه روز من که در همه عمرم
قسم به خال تو یک نقطۀ سیاه ندارم

سلام بر تو دهم لیک با زبان اشارت
نگاه من به تو و طاقت نگاه ندارم…

شاعر:استاد سید رضا مؤید

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

شانه‌های زخمی‌اش را هیچ‌کس باور نداشت

بار غربت را کسی از روی دوشش بر نداشت

در نگاهش کوفه کوفه غربت و دلواپسی
عابر دلخسته جز تنهائیش یاور نداشت

بام‌های خانه‌های مردم بیعت‌فروش
وقت استقبال از او جز سنگ و خاکستر نداشت

می‌چکید از مشک‌هاشان جرعه‌جرعه تشنگی
نخل‌هاشان میوه‌ای جز نیزه و خنجر نداشت

سنگ‌ها کمتر به پیشانی او پا می‌زدند
نسبتی نزدیک اگر با حضرت حیدر نداشت

روی گلگون و لبی پر خون و چشمانی کبود
سرنوشتی بین نامردان از این بهتر نداشت

سر سپردن در مسیر سربلندی سیره‌اش
جز شهادت آرزوی دیگری در سر نداشت

دخترش با دیدن بازارهای کوفه گفت
خوب شد بابای من در دست انگشتر نداشت

شاعر:یوسف رحیمی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

خِیری نبود اینجا به غیر از بی وفایی

بر هر دری میشد زدم ، تا تو نیایی

در کوچه ها پای غم تو سنگ خوردم
غصه چقدر از کوچه های تنگ خوردم

این آسمان شهر کوفه بی ستارست
دستان خالی در خیال گوشوارست

طوعه پناهم داد تا از پا نیفتم
در خانه اش تا صبح جز یارب نگفتم

در خانه ی او غیرِ نور اصلا ندیدم
نان داد اما من تنور اصلا ندیدم

گفتم به طوعه که به پشت در نیاید
یک زن میان اینهمه لشگر نیاید

پشت دری گفتم، مدینه یادم امد
آن روضه ی مسمارو سینه یادم آمد

هرچند اینجا جز به گریه سر نکردم
هرچند آخر لب ز آبی تر نکردم

تنهای تنها پای عشقت ایستادم
درس وفاداری به اهل کوفه دادم

از من بیفتد سر زتو یک ‌پَر نیفتد
مسلم بمیرد معجری از سر نیفتد

از بام می افتم به تاب و تب نیفتی
تو پیش چشم خواهرت زینب نیفتی

جانان من از غم خبر داری نداری
زینب کجا و کوفه و ناقه سواری

من غصه دارم غصه طفل حسن را
من دیدم اینجا نعل بر مرکب زدن را

شاعر:محمد جواد مطیع ها

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

مسلم دلاور بود

مثل عمویش تیغ می‌چرخاند و صفدر بود
وقتی رجز می‌خواند
از پهلوان‌ها یک سر و گردن فراتر بود
اصل‌ونسب یعنی
او هم برادرزاده، هم داماد حیدر بود
در خطبه‌خواندن هم
با تیغ برّان زبان مثل پیمبر بود
پایان هر بیعت
در شهر کوفه ماجرای پشت‌وخنجر بود

ای بی‌وفا کوفه!
ای کاش از اول نمی‌گفتم بیا کوفه!
ویران شود ای‌کاش
یا که ببلعد مردمان خویش را کوفه
با خانواده نه!
مولای من حتی خودت تنها نیا کوفه
خوش نیست پایانش
وقتی‌که عهدش را شکست از ابتدا کوفه
خیری در اینجا نیست
می‌بارد از دیوار و درهایش بلا کوفه

آواره شد مسلم
در کوفه بین چاره‌ها بی‌چاره شد مسلم
یاد حسین افتاد
وقتی که بند از بند جانش پاره شد مسلم
از نسل پاکان بود
اما اسیر لشکری مِی‌خواره شد مسلم
غربت همین بس که
دل‌خوش به عهد کوفی بدکاره شد مسلم
در آخرین لحظه
مرثیه‌خوان کودک و گهواره شد مسلم

از روی بام افتاد
در پیش چشم پست‌ها، عالی‌مقام افتاد
صدها حکایت داشت
خونی که از لب‌های او در چشم جام افتاد
گفتند باخنده
زن‌های کوفه عاقبت پیک امام افتاد
می‌دید ازآن بالا
آتش به جان چادر اهل خیام افتاد…
می‌دید از‌آن‌جا که
زینب مسیرش با چه‌وضعی سمت شام افتاد

شاعر:مجتبی خرسندی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

سفر پایان رسیده من فدایت

دلم کرده است آقاجان هوایت

نوشتم نامه آیی تا به سویم
پشیمانم نمیدانم چه گویم

فقط سربسته میگویم به ناله
ترحم کن تو بر طفل سه ساله

سفارش میکنم آقا هماره
نیاور همره خود شیرخواره

بدست کوفیان آقا اسیرم
غم زینب در اینجا کرده پیرم

نوای نی به نای زینبت نیست
میان کوفه جای زینبت نیست

شاعر:مرتضی محمودپور

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – مناجات با امام زمان (عج)

سخت بیتاب است و در جانش بلا انداخته

کلّ عالم را به یاد کربلا انداخته

در حضورِ کائنات و روبرویِ اهل عرش
نوحه خوانی کرده و شور و نوا انداخته

سفرهٔ پر برکت ماه محرّم را مدام
بیشتر از هر کجا، اطراف ما انداخته

در حضورش نوکری امسال هم قسمت نشد
نفْس، ما را آخر از چشمش چرا انداخته؟!

شهر را محض عزاداری مهیّا کرده و
دشت را یادِ غروبِ نینوا انداخته

بر فراز خیمه گاهش پرچم ِ مشکی زده
حضرت صاحب عزا، شالِ عزا انداخته

مانده ردّی از غم و دلشوره رویِ صورتش
باز هم بر گونه هایش اشک، جا انداخته

ذکر «یا جدّاه» بر لب دارد و مضطر شده
روضه خوان او را به یاد بوریا انداخته

عمری از داغِ به غارت رفتنِ آن پیراهن
با چه آهی روی دوش خود عبا انداخته

برده سمتِ علقمه گریان؛ گریزِ روضه را
بر زبانِ روضه خوان «أدرک أخا» انداخته!

شاعر:مرضیه عاطفی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

شبیه بغض علی شد صدای من برگرد

به رنگ خون شده این گریه های من برگرد

به دانه دانه تسبیح پاره ام آقا
میا به کوفه حسین شد دعای من برگرد

خدا به داد دل بچه های تو برسد
فدای اصغر تو بچه های من برگرد

غریبه ها همه دورم زدند در کوفه
از این مسیر بیا آشنای من برگرد

عصای پیری خود رامیاوری اینجا
که اهل کوفه شکسته عصای من برگرد

جواب حرمله و شمر را خودم بدهم
بزن نیامدنت را به پای من برگرد

برای غارت تو نقشه میکشند نیا
ببین که رفته به غارت عبای من برگرد

میا بخاطر زینب تو باز کن گره از
طناب بسته به این دست و پای من برگرد

شاعر:ابراهیم میرزایی

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – مناجات با امام زمان (عج)

ای واسطه ی فیض دو سرا آجرک الله

ای حجت حق صاحب عزا آجرک الله

با ناله ی زهراست عجین سوز صدایت
هم ناله ی ام النجبا آجرک الله

دریاب مرا در غم سالار شهیدان
ای منتقم خون خدا آجرک الله

اذنی بده تا گریه کن جد تو باشیم
هرجا که شود روضه به پا آجرک الله

ما روضه گرفتیم قدم رنجه نمایید
تا جلوه کنی در دل ما آجرک الله

ما هرچه که داریم از آن گوشه چشم است
تو روی مرگردان ز گدا آجرک الله

راضی به رضای تو شدن خیر و فلاح است
کی میشوی از شیعه رضا آجرک الله

ای بانی هر ساله ی روضه مددی کن
در روضه بیابیم تو را آجرک الله

بر عاشق جامانده ات اربات عطا کن
یک تذکره کرب و بلا آجرک الله

شاعر:؟؟؟

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – امام حسین (ع) و مرثیه حضرت مسلم (ع)

مسلمت دارد به روی دار، خیلی حرفها

کار من را کرده اینجا زار، خیلی حرفها

دست من بسته، لب من زخم و چشمم تار شد
کُشت من را موقع افطار، خیلی حرفها

مادرت زهرا…علی… آتش… نه آقاجان ببخش
جا ندارد که شود تکرار، خیلی حرفها

کوفیان پای سر تو نرخ تعیین کرده اند
پخش شد در کوچه و بازار، خیلی حرفها

با سه شعبه حرمله آید به جنگ اصغرت
گشته آقا گفتنش دشوار، خیلی حرفها

می خورد زینب زمین در کوچه های تنگ شهر
می زند با من در و دیوار، خیلی حرفها

دخترت اینجا غریبی می کند دق می کند
دخترت را می دهد آزار، خیلی حرفها

حرف معجر، گوشواره، پوشیه، خلخال شد
از تو پنهان مانده است انگار، خیلی حرفها

شاعر:رضا دین پرور

______________________________________________________________________

شعر شب اول محرم – مناجات با امام حسین (ع)

دل نیست ، مگر آنکه شود جای حسین
غمناک شود ، آب شود ، پای حسین

در خلـــق جهان نَگـــرد پیدا نشـــود
مانند و شبیه و مثل و همتای حسین

مانند سپـــر ، تو را نگـــه می دارد
از روی لبتـــ نیفتـــد آوای حسیـــن

رحمت به روان مادرم روحش شـــاد
بر من بِگُذاشتـــ نــامِ زیبـــای حسین

عشقست و یا معجزه ای است شگفت
جمعیت بی دین ، شده شیدای حسین

ممنون دعـــای مادرش فاطمه ایـــم
دعوت شده ایم اگر به دنیای حسین

با دست شکسته هم دعامان میکـــرد
یارب تو ببخش گریه کن های حسین

شاعر:سید حسین میرعمادی