اشعار شب هفتم محرم – سال ۱۳۹۹

شعر شب هفتم محرم – مناجات امام زمان (عج)

نبار بارون که من بارونم امشب
پریشونم ، پریشون خونم امشب
بیا آقا بیا دورت بگردم
به دنبالِ تو سرگردونم امشب

تو این روضه گرفته ریشم آقا
بیا اینجا کمی اَبری‌شَم آقا
یکم از تشنگی تو سهم من کن
بخون روضه بزن آتیشم اقا

ببین ساز فراقت کوک کوکه
غم تو حاصلش سیروسلوکه
اگه می دیدمت می دیدم ازغم
روپیشونیت پراز چین وچروکه

من و تو این عزاها طاهرم کن
رسیدم جان زهرا طاهرم کن
بزاردعاشق بشم از تو بخونم
منو مانندِ باباطاهرم کن

بزار از درد تنهایی بخونم
از این صبر و شکیبایی بخونم
گمونم پیش گهواره نشستی
بزار امشب که لالایی بخونم

اگه عباس هم بازوش زمین خورد
اگه باضربه‌ای اَبروش زمین خورد
اینا سخته ولی نه سختر از این
که آقام رو زد اما روش زمین خورد

شاعر: حسن لطفی
___________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

به کف چون جان گرفتم تا کنم تقدیم جانانت
گلویت را سپر کن تا بگیرم پیش پیکانت

ذبیح من مبادا گوسفند از آسمان آید
مهیّا شو که سازم در منای دوست قربانت

ز بی آبی نمانده در دو چشمت قطرۀ اشکی
که تر گردد لب خشکیده ات از چشم گریانت

نه ناله می زنی نه دست و پا نه اشک می ریزی
مزن آتش مرا این قدر با لب های خندانت

نگوئی کس نشد همبازی ات بر گرد گهواره
شرار تشنگی تا صبح، بازی کرد با جانت

شاعر: استاد غلامرضا سازگار
_________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

ای تیر مرا به آرزویم برسان!
یعنی به برادر و عمویم برسان
حالا که پدر، تشنه لبیک من است
بیتاب خودت را به گلویم برسان

لبیک به اوست آرزویم؛ لبیک!
میگویم با خون گلویم لبیک
تفسیر عظیم «یتلظّی عطشا»ست
لب باز نمودم که بگویم: «لبیک»

من نیز یکی از آن همه مردانت
قابل شده این جان، که شود قربانت؟
حالا که بلا دور سرت میگردد
بگذار علی شود بلاگردانت

باید که به روی دست، قرآن ببرم
شش آیه از آن سوره انسان ببرم
تا قرآن باز، روی نیزه نرود
باید که تو را نیز به میدان ببرم

شاعر: سید مهدی حسینی
________________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

این غبغب تو ناز به تفسیر می کشد
لب لب مکن که این جگرم تیر می کشد

پنجه مکش به سینه تف دیده کویر
ناخن مگر ز سینه کمی شیر می کشد

در کودکی چه محشری در عشق کرده ای؟
حسرت به عاشقی تو هر پیر می کشد

هر کس قدم به سیر مقامات تو نهد
کارش در این دیار به تکفیر می کشد

گویا شنیده شد که خدا هم ز داغ تو
در عرش ناله های فرا گیر می کشد

می دانم عاقبت که سر (چند قطره آب)
کار امام عشق به تحقیر می کشد

با آن که دیر آمدم بالای قبر تو
دیدم پدر ز حنجر تو تیر می کشد

این جسم غرق خون تو و حالت پدر
آن ماجرای کوچه به تصویر می کشد

بو برده دشمنت به گمانم تنت کجاست
بر روی خاک نیزه و شمشیر می کشد

باور نمی کنم بدن توست روی نی؟
دشمن میان هلهله تکبیر می کشد

چشمان باز و حنجره ریش ریش تو
حال دل رباب به تحریر می کشد

تا نیزه در گلوی تو جا باز می کند
انگار از وجود من اکسیر می کشد

دیده ببند تا که نبینی عدوی تو
ناموس خانواده به زنجیر می کشد

شاعر: قاسم نعمتی
_____________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

یاس حرم ز شاخه جدا از سه شعبه شد
کوچکترین شهید فدا از سه شعبه شد

بین گلو و تیر ، که سنخیتی نبود
تکخال عشق بود و دو تا از سه شعبه شد

شش ماه او تمام شد و در منای عشق
قربان سیدالشهداء از سه شعبه شد

وقتی پدر ز حنجر او تیر را کشید
زد دست و پا به خون و رها از سه شعبه شد

در پاسخ به شادی شرم آور عدو
در خیمه های تشنه عزا از سه شعبه شد

دیدی دلا به محشر کبرای کربلا
شور قیامتی که به پا از سه شعبه شد

آنجا که کاخ صبر و امیدش خراب شد
غمخانه ی رباب بنا از سه شعبه شد

شاعر: سید محمد میرهاشمی
_________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

جان به پیکر داشت وقتی مشک ها جان داشتند
کاش می شد ابرها آن روز باران داشتند

کاش می شد قطره ی آبی به خیمه می رسید
آب ها هم کاش که حرّ پشیمان داشتند

آب باعث شد که مردی آب شد پیش همه
آب ها از شمر گویا اذن میدان داشتند

کودکی آرام شد با لای لای تیرها
بعد از آن گهواره ها خواب پریشان داشتند

سوره ی کوچک که روی دست بابا ذبح شد
مجلس مرثیه ای آیات قرآن داشتند

بند قلب آسمانی ها به مویی بند بود
بر نخ قنداقه اش از بس که ایمان داشتند

چون خدای کعبه بود و لایق تسبیح بود
آن که را زیر عبای عرش پنهان داشتند

هیچ داغی مثل داغ کودک شش ماهه نیست
اهل بیت از حرمله بغض دو چندان داشتند

نیزه ها در پشت خیمه خاک بر سر ریختند
ماه های روی نیزه چشم گریان داشتند

شاعر: محسن حنیفی
_________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

رفتی و غم برگ و برت در بغلم ماند
صدخاطره وقت سفرت در بغلم ماند

خوابیده ای ای خواب زده در بغل خاک
بیخوابی وقت سحرت در بغلم ماند

بستی به نوک تیر دلم را و پریدی
شال عربی کمرت دربغلم ماند

تیرسه پر آمد سپرت بند به مو شد
ای بی سپر من سه پرت در بغلم ماند

آتش زده ولله مرا کاش ببینی
قدری نم چشمان ترت دربغلم ماند

سیراب شدی یا نشدی؟آب نخوردی؟
خشکی لبت با جگرت در بغلم ماند

رفتی و شبم بی تو دگر ماه ندارد
خاموشی روی قمرت در بغلم ماند

این تیر که نه!نیزه بی رحم تورا کشت
یک تکه تن مختصرت دربغلم ماند

من هلهله را میشنوم! دید ندارم
ای دلخوشی من خبرت دربغلم ماند

تب کرده زمن رفتی و سرد آمده ای آه..
گرمای تن شعله ورت در بغلم ماند

هربار که افتاد ز نی مادرت افتاد
برداشتمش باز سرت دربغلم ماند

مادر بخدا آب دل سیر نخورده
من مانده ام و داغ تو ای شیر نخورده

شاعر: سید پوریا هاشمی
__________________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

ازحرم طفل رباب ِتازه ای برخاسته
شال بسته، با نقابِ تازه ای برخاسته

گرچه افتادند رویِ خاک ها خورشیدها
تازه مغرب، آفتابِ تازه ای برخاسته

باد دارد از مسیر ِ چشمهایش می وَزَد
لاجرم بویِ شرابِ تازه ای برخاسته

بیشتر شد تشنگی ها، او خودش آب، آب بود
پشتِ پایش آب…آبِ تازه ای برخاسته

با همه پیغمبران، پیغمبری ام فرق کرد
رویِ دستم یک کتابِ تازه ای برخاسته

آن همه لبیک گفتن یکطرف، این یکطرف
پرسش ِ ما راجوابِ تازه ای برخاسته

ریخت برهم لشگری را تاکه بر دستم رسید
با حضورش بوترابِ تازه ای برخاسته

زود یا خوابش کنید و یا مُراعاتش کنید
تازه این کودک زخوابِ تازه ای برخاسته

این بلاتکلیفی ام ازناتوانی نیست نیست
تیر با یک پیچ و تابِ تازه ای برخاسته

گردنی که خشک باشد آخرش این میشود
تیر هم که باشتابِ تازه ای برخاسته

روی این دستم تنش؛ برروی این دستم سرش
آه بفرستم کدامش را برای مادرش

شاعر: علی اکبر لطیفیان
_________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

با چه رو خیمه بَرَم این سرِ آویزان را
چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفیدیِ گلوی تو کسی رحم نکرد
رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

دست و پایی زدی و باز تبسّم کردی
پس خدا بوسه زند این دو لب خندان را

بوسه بر این سرِ پاشیده ز هم مشگل نیست
من چسان دفن کنم پاره ای از قرآن را

مشگل اینجاست که سر نیزه امانت ندهد
اهل غارت نکند رحم ، گُلِ پنهان را

من دهم با چه زبانی خبرت را به رباب
آب دادَست سه شعبه گلوی عطشان را

بعد از این است که بر سینۀ من جا داری
نزد مادر ببرم آهِ دِلِ سوزان را

گریه بر معجرِ عمّه نرود از یادت
وسط هلهله ها بدرقه کن یاران را

تا به محشر ز غبار غم تو گریه بپاست
ای عجب داغ تو کردَست بپا طوفان را

سند مستند کرب و بلا حنجر توست
بُرد مظلومیِ تو آبروی عدوان را

عید قربان من است و تو همان ذبحِ عظیم
و خدا مُهر قبولی زند این قربان را

شاعر : محمود ژولیده
__________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

زندگی برگشته؛ با هوی مسیحایی که نیست
آب، آورد از فراتِ خشک، سقایی که نیست

چشم‌هایش گرم شد؛ گهواره می‌خواهد چه کار ؟!
طفلکم خوابیده، روی دست بابایی که نیست

دوختم پیراهنِ یک‌سالگی را پیش پیش
دلخوشم امروز، با رویای فردایی که نیست

تا بغل وا می‌کنم، با شوق، سویم می‌دَود
ایستاده روی پای خویش، آن پایی که نیست

لای‌لایی؛ خنده؛ بابا گفتنش؛ یا گریه‌اش
گوش‌هایم پر شده با این صداهایی که نیست

باز هم باران گرفت و مشک‌هایم آب شد
از عطش می‌ترسم از روز مبادایی که نیست

اشک‌هایم رود‌ شد تا که نمیرد ماهی‌ام
می‌رود این رود، در آغوشِ دریایی که نیست

هر شبم با فکر مادر بودنم سر می‌شود
خون شده چشمانم از کابوسِ رویایی که نیست

زندگی بعد از علی دیگر برایم مردگی‌ست
قبر این بی‌شیرخوار آنجاست، هر جایی که نیست

مرده‌ام در کربلا؛ در روز عاشورای سرخ
زنده‌ در دنیای رویاهام، دنیایی که نیست

شاعر: رضا قاسمی
__________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

چشم آسمانی اش هزار قمر داشت
زیر پا به جای خاک دُر و‌گهر داشت

شاهزاده بود و در برابر دشمن
در نگاه خود نوید صبح ظفر داشت

سینه سپر کرده بود در دل میدان
او نوه ی شیر بود و میل خطر داشت

مثل علی بی زره به معرکه می رفت
حیدر کرار دگر بود ….جگر داشت

مثل عمو رفت به دیدار سه شعبه
باز هر چه بود علمدار سپر داشت

حرمله ای کاش تو را ذبح نمی کرد
کاش که از غربت حسین خبر داشت

شاعر: احسان نرگسی رضاپور
______________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

چه رخ داده بین سپاه عدو
که هر کس به شکلی کند گفتگو

یکی گفت آمد چها بر سرش
حسین آمده با علی اصغرش

یکی گفت ریزد سرشک از دوعین
به زانو در آمد در آخر حسین

یکی گفت معلوم شد بر همه
غریب است خیلی گل فاطمه

یکی گفت ماه تراب آمده
به دنبال یک جرعه آب آمده

یکی گفت با حرمله اینچنین
سپیدی زیر گلو را ببین

یکی گفت این غنچه پژمرده است
لبش از عطش بد ترک خورده است

یکی گفت نشکفته پرپر شده
یکی گفت این جوجه بی سر شده

یکی گفت پاشیده شد حنجرش
یکی گفت وای از دل مادرش

یکی گفت قلبم شد از غم کباب
دم خیمه استاده مامش رباب

یکی گفت شه از چه حیران شده ؟
عزیز پیمبر پریشان شده

یکی گفت رنگ از رخ او پرید
حسین از عیالش خجالت کشید

یکی گفت آتش به دلها زنم
سر کوچکش را به نی ها زنم

شاعر: محمود اسدی
_______________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

جانِ هرکس دوست داری، جانِ من آرام تر
دست و پا را گم نکن،ناله مزن آرام تر

دست و پا کمتر بزن بیرون کشم این تیر را
می کُشی آخر مرا ای بت شکن ..آرام تر

شیرخواره کودکم! آماده ای؟ وای از دلم
تیر را بیرون کشیدم ، خسته تن ..آرام تر

گوش تا گوشت عجب ذبحی شده بی عیب و نقص
سر که آویزان شده گلگون بدن ..آرام تر

باز هم کُشتی مرا با خنده هایِ آخرت
می زنم بوسه بر این غنچه دهن ..آرام تر

مادرت ایکاش از خیمه نیاید دیدنت
می برم دفنت کنم دور از دو زن ..آرام تر

مطمئنم سُمّ مرکب ها به تو خواهد رسید
می شوی مانندِ من صدپاره تن ..آرام تر

شاعر: محسن راحت حق
___________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

پی دریا شدن چون رود غم آواره می آیی
به دست موج موج گریه از گهواره می آیی

چرا اینقدر آشوبی، نکن اینطور بیتابی
کمی دیگر در آغوش پدر آرام میخوابی

کلامی از تو شیرین میکند تلخی دنیا را
بیا و این دم رفتن زبان واکن بگو بابا!

ببوسد زودتر ای کاش گلبرگ دهانت را
که آتش میزند داغ تو قلب باغبانت را

به بزم تیرها، مردانه، بی شمشیر می آیی
تو که جنگی نداری بی کمان و تیر می آیی

عبای باغبان دشت سرخ از ردّ بارانست
گمانم غنچه نشکفته ای درگیر طوفانست

گلو باید بگیرد کام جان از چشمه ای دیگر
نمینوشد به جز خون آسمان از چشمه ای، دیگر

سپاه شب به کام خون کشیده رنگ و رویت را
بگو دیگر نمیبیند سپیدی گلویت را

تویی که از زمین با آرزوی ماه دل کندی
چرا در خواب نازت چشم هایت را نمیبندی

به روی خاک سوزان چشم هایت را ببندی کاش
میان سوختن، در خاک خوابیدن نخندی کاش

به معراج بلا سرمیگذاری روی سرنیزه
سرت آرام میگیرد به جای شانه بر نیزه

شاعر: فاطمه معصومی
________________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

صدای لالایی میاد از توی خیمه رباب
کبوتر کوچیک من گریه نکن آروم بخواب

بخواب شاید بارون دلش بسوزه یه کم بباره
بباره و عمو نره تا که برات آب بیاره

رقیه طاقت نداره ببینه اشکای تو رو
با دستای مهربونش گرفته دستای تو رو

الهی که من بمیرم تا تو رو اینجور نبینم
طاقت ندارم ببینم هی میزنی چنگ به سینم

سرباز کوچیکم بخواب بابا بیرون منتظره
میخواد که همراه خودش تو رو به میدون ببره

یادت باشه وقتی میری خنده نیاری رو لبت
تا نبینن خنده هاتو آدمای دورو برت

بذار ببندم رو سرت سربند یا فاطمه رو
پشت و پناهت فاطمه حالا دیگه پسر برو

شاعر: حمیدرضا عرب زاده
_______________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

از شبِ هفتم به اهل خیمه بستند آب را
تشنگیِ کودک شش ماهه برده تاب را
از دوچشمِ مادرش ، آری ، گرفته خواب را
او دراورده به گریه ، از عطش ، مهتاب را

کل خیمه در پیِ آبی برای این پسر
ما همه بودیم تشنه ، لکن اصغر تشنه تر

دشمنان با اشکِ چشمِ من ، تسبم میکنند
بی علی هستند و قطعا قبله را گم میکنند
شاید اینها بر منِ خسته ترحم میکنند
این غدیرِ خونیِ مارا کمی خُم‌ میکنند

بردمش من اصغرم را سمتِ میانِ نبرد
هیچکس یک قطره آبی هم به ما هدیه نکرد

تازه ، من دیدم که تیری هم به سمتِ ما زدند…
کل لشکر تیر را دیدند و از خود جا زدند
تا سفیدیِ گلو ، چون ماه ، شد پیدا ، زدند
آب ، هیچ اصلا! چرا با تیر ، کودک را زدند؟

داشتم میگفتم از خشکیِ لب هایش ولی
آه… ، بدجوری به خود پیچید یک دفعه علی

گرچه لشکر خواستند آبی دهند ، اما نشد
هیچکس بهرِ کمک کردنِ به کودک پا نشد
اصغر از این همهمه حتی دو چشمش وا نشد
گفتم: اصغر رو زدم! شرمنده ام بابا ، نشد…

حال من ماندم میانِ خیمه و این دشمنان
مانده ام حیران و سرگردان ، میانِ این و آن…

کودکِ شش ماهه‌ی من ، سوخته بال و پرش
بین قنداقِ پر از خون است ، جسمِ اطهرش
روی یک دستم تنش ، برروی یک دستم سرش
حال بفرستم کدامش را برای مادرش؟

تیر خورده جای شیر و خواب رفته اصغرم
بهرِ خوابیدن ، علی را پشتِ خیمه میبرم

آرزو دارم نبیند مادرش این صحنه را
پیکرش در بین قنداق است و سر از تن جدا
خاک میکردم علی را در زمین کربلا
ناگهان هم مادرش آمد به پشتِ خیمه ها

کاش وقتی که میانِ خون نشستم ، بی پناه
مادرم هرگز نیاید گوشه ای از قتلگاه…

شاعر: محمد حسین چاوشی
_________________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

این سو و آن سو می روی بالای نیزه
ششماهه ام..حالا شدی آقای نیزه..

سخت است باور کردنش!ای کاش می شد
تا که در آغوشم بشینی جای نیزه..

گریه جوابِ غصّه هایت را نمی داد
ای کاش سینه می زدم در پای نیزه

تنها نه من می نالم و می گریم ای گل
بشنو خودت ششماهه..های و های نیزه

دیدی بجای بوسه از زیرِ گلویت…
افتاد پای حنجرت امضای نیزه..

اینقدر با لبهای خود ما را نسوزان
آتش گرفته روی نی سقّای نیزه

شاعر؛ محسن راحت حق
_____________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

او آب را به دست خودش آفریده است
دریا عقیق سرخ لبش را مکیده است

روشن ترین دعای قنوت حسین شد
نوری که از گلوی سپیدش دمیده است

حتی فرات حق لبش را ادا نکرد
غیر از سه شعبه ای که نوکش آب دیده است

تیر از میان آن همه مضمون گریه دار
معنای نازک گلویش را گزیده است

طفلی هنوز راه نیفتاده است … آه
خون با شتاب بر رخ پاکش دویده است

وقت تلظی لب او آب می شود
دریا؛ که منت از برهوتی کشیده است

تشییع پیکرش به عبا احتیاج داشت
مانند پیکری که بریده بریده است

او رفت و آب خوردن مادر عذاب شد
جرعه به جرعه طعم عطش را چشیده است

از آسمان حنجر زخمی و تشنه اش
بر خاک عرش، خون گلویش چکیده است

قطعاً که گاهواره او عرش کبریاست
درصحن سینه ی پدرش آرمیده است

چاووش نیزه ای شده لالایی رباب
حالا که طفل تشنه به دستش رسیده است

شاعر: محسن حنیفی
_________________________

شعر شب هفتم محرم – حضرت علی اصغر (ع)

پرپر زد و پریشان گردید و رفت از حال
بر روی دستِ بابا خندید و رفت از حال

قلبش تکان تکان خورد و جایِ جرعه ای آب؛
تیری به حنجرش خورد! ترسید و رفت از حال

قنداقه غرق خون شد! پس ناتوان و آرام…
بر دورِ لب، زبانش چرخید و رفت از حال

بابا چه بغض کرد و از گوش تا به گوشَش-
-را با لبانِ لرزان، بوسید و رفت از حال

با چشم نیمه بازش یکریز پلک میزد
یکریز دست و پایش لرزید و رفت از حال

شش ماهه بود و بابا برداشت از گلو خون
بر آسمانِ هفتم پاشید و رفت از حال

گهواره کنج خیمه؛ بیتاب تاب میخورد
مادر دو دستِ خود را بویید و رفت از حال!

شاعر: مرضیه عاطفی