اشعار مدح حضرت زهرا (س) سال ۱۴۰۱

شعر مدح حضرت زهرا (س)

آمد زلال آسمان‌ها مادر باران
عطر ولایت می‌وزد در کوچه ایمان

آمد زنی از جنس نور و آب و آیینه
نازل شده حوریه‌ای در شکل یک انسان

آمد زنی که کاشف‌الکرب امامش بود
خورشید رویش بود بر درد علی درمان

تسبیح او مشکل‌گشای عالم و آدم
سجاده‌ی او رازق هر سفره‌ی احسان

در ساحل تربیتش دُرّ است و مروارید
دامان حُسنش پرورانده لؤلؤ و مرجان

از واژه‌ی مادر حروفی معتبرتر نیست
بخشیده زهرا اعتبارش را به این عنوان

رکن و ستون خانه‌ی مولا علی، زهراست
بیت خدا هم غبطه دارد بر چنین ارکان

او بی مزارش حاجت زوار خود را داد
پنهان‌ترین پیداست و پیدا‌ترین پنهان

آرامگاه فاطمه در قلب حیدر  بود
یک بارگاه ازجنس یاس و لاله و ریحان

بوده قسیم‌النار والجنة علی اما
در این میان بوده‌ست حب فاطمه میزان

حاجت اگر از مرتضی داری نجف رفتی
فریاد کن «لبیکِ یا زهرا» دم ایوان

اینجا نجف ایوان طلا ذوب علی هستیم
یا فاطمه یا فاطمه یا فاطمه گویان

زهرا به ایرانی همیشه مرحمت دارد
گهواره جنبان حسینش می‌شود سلمان

سربند یازهراست حرز هشت سال ما
وقتی مجهز بود دشمن تا بُن دندان

هرجا و هر سنگر که میدان جهادی بود
از بچه‌های فاطمه خالی نشد میدان

حالا هم این فرزند زهرا پیش‌گیری کرد
از فتنه‌ی هرزی که رویاندند هر دوران

از انقلاب مصر درسی ماند و آن این بود
بی رهبری بُرد انقلابش را به استهجان

ایران به نام فاطمه خود را تبرک داد
باید مراقب شد نیافتد دست نا اهلان

بایدکه بگذاریم اسم کشورمان را
جمهوری اسلامی زهرایی ایران

عرضم تمام، این انقلاب ارثیه‌ی زهراست
هستیم پای وارث آن، تا به پای جان

شاعر:وحید عظیم پور

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

به نبی و خدیجه‌ی اطهر
به ” فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ”
از نماز شب است بالاتر
نیت دست‌بوسی مادر

طب و مرهم نبود و هرگز نیست
برکتی هم نبود و هرگز نیست
در دو عالم نبود و هرگز نیست
از دعاهای خیر او بهتر

چهره اش نور کهکشان دارد
در دلش مهر بی کران دارد
با همین قامت کمان دارد
زیر پایش بهشت سرتاسر

دشمنان رسول می لرزند
داده حق بر رسول خود فرزند
صد هزاران پسر نمی ارزند
بر رسول خدا به این دختر

هست زهرا سراسر قرآن
بین احزاب و فاطر و لقمان
آل عمران و مریم و فرقان
قدر، انسان، تبارک و کوثر

فاطمه خود تعالی خود شد
عزت لایزالی خود شد
در همان خردسالی خود شد
مادر مهربانِ پیغمبر

مادر کربلا و عاشورا
حجت الله بر حجج، زهرا
در میان تمام اهل کسا
فاطمه می شود فقط محور

فاطمه کیست؟ صاحب افلاک
جلوه ی رب العالمین در خاک
طبق نص روایت لولاك
نیست از فاطمه کسی برتر

#روز_مادر دعا دو چندان کن
یاد، از رفتگان فراوان کن
یاد، از مادر شهیدان کن
یادی از مادر علی اصغر

شاعر:محمد جواد شیرازی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

روزی که از تجسم امکان خبر نبود
روزی نبود و گردش شمس و قمر نبود
حتی مجال لحظه برای گذر نبود
جز نور احمد از دم خالق اثر نبود

در ظلمتی که صبر ملک را ربوده بود
شد نور پاک فاطمه روشنگر وجود

زهرا رسید و نور، جهان را فرا گرفت
در آسمان، تجلی توحید پا گرفت
ظلمت کنار رفت و جهان روشنا گرفت
این نور محض را به بغل مصطفی گرفت

احمد که بوده نور رخش روح کائنات
کامل نبود بی گل او گلشن حیات

عالم در انتظار هبوط فرشته بود
حوریه ای که نور، گِلش را سرشته بود
خاکی که از شعاع الهی برشته بود
دست قضا به نامه ی این گُل نوشته بود

این آفتاب جلوه ای از نور سرمد است
این نسترن ملیکه ی باغ محمد است

کوثر، یکی از آن همه الطاف داوری است
او مریم است و لایق شأن پیمبری است
چون آفتاب، سُنت او ذره پروری است
قرآن ناطق است که از هر بدی، بری است

قدیسه هست و بانوی ملک قداست است
قدرش فراتر از شب قدرِ فِراست است

دختر که بود، ام ابیها لقب گرفت
همسر که شد، حبیبه ی یکتا لقب گرفت
مادر که گشت، سرور زن ها لقب گرفت
در زندگی یگانه ی دنیا لقب گرفت

با آنکه درک شوکت او کار خاتم است
فرصت برای شرح مقامات او کم است

دنیا مجال نیست که او بی نهایت است
هر نکته از کرامت او صد حکایت است
این شاعرانگی سندش در روایت است
روز ظهور فاطمه، صبح قیامت است

آن روز، قدر فاطمه فهمیده می شود
با حکم او بساط جزا چیده می شود

روزی که چشم ها همه حیران رحمت اند
یک مشت دل‌سپرده به دنبال فرصت اند
حتی پیمبران که بزرگان امت اند
چشم انتظار شافع روز قیامت اند

زهراست آنکه کار شفاعت به دست اوست
آری که اختیار قیامت به دست اوست

ای سیب دلربا که نصیب علی شدی
محبوب مصطفی و حبیب علی شدی
با گوشه ی نگاه طبیب علی شدی
در شورش زمانه، شکیب علی شدی

نامت کنار نام خداوند خورده است
جان علی به جان تو پیوند خورده است

در مردمی که جهل به آن ها سوار شد
دختر به گور کردنشان افتخار شد
تو آمدی و عزت زن آشکار شد
این روح غرق عاطفه، صاحب وقار شد

در مکتبی که نام تو در صدر نام هاست
یک زن، تجلی صفت رحمت خداست

خورشید سر گذاشته بر پای شوکتت
جبریل پر کشیده به بام ارادتت
سجاده چهره سوده به درگاه طاعتت
ایاک نعبد است گواه عبادتت

مادر ندیده ایم به این اوج بندگی
در بندگی نمونه و در کار زندگی

تیغ علی که شهره به هر کارزار شد
خم شد به پا‌ی‌بوسی تو، ذوالفقار شد
برخواست موج و در قدمت آبشار شد
پاییز سمت خانه ات آمد بهار شد

در هر چمن طراوت گل ها به بوی توست
حتی صفای جنت الاعلی به بوی توست

تو آن ملیکه ای که سراپا وقار بود
حوریه ای که چادر او وصله دار بود
همسایه با دعای شبت برقرار بود
آل عبا به محور تو استوار بود

قرآن ناطقی تو و قرآن داورت
بوده است همچون آینه ای در برابرت

ای رشک ساکنین جنان بیت ساده ات
دست قضا و پای قدر در اراده ات
زرین رکاب چرخ غلام پیاده ات
صبر و حیا دو ویژگی فوق العاده ات

صبر تو در مسیر خدا بی نظیر بود
سعی تو داد خواه امیر غدیر بود

روزی که خطبه خواندی و قرآن زبان گرفت
جان دادی و به سعی تو اسلام جان گرفت
آهی کشیدی و نفس آسمان گرفت
آهت رسید و دامن طاغوتیان گرفت

این ننگ بر حکومت‌شان ماند تا ابد
باید که شرح داغ تو را خواند تا ابد

می سوختی هرآینه، پروانه شاهد است
دستاس گریه کرد به تو، شانه شاهد است
بر غربت تو گریه ی مردانه شاهد است
از چاه آب آوری و خانه شاهد است

وقتی به سمت چاه می افتاد راه تو
بالا می آمد آب، به شوق نگاه تو

روزی که کارنامه ی اسلام دود شد
سکان دین اسیر هوای یهود شد
بی حرمتی، جوابِ سلام و درود شد
دستت به دستگیری امت کبود شد

راه علی گرفتی و گشتی فدای او
بودی در اوج غربت او آشنای او

شاعر:سید روح الله مؤید

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

نورِ تو تا رسید به بامِ دیارِ عرش
خورشید را نِشاند به روی مدار عرش

در “فاطمه” جمال خدا دیده می شود
آئینه ی نبی شده آئینه‌دار عرش

ذکرِ تو شغلِ دائمیِ جبرئیل هاست
تسبیح نامِ “فاطمه جان” است،کار عرش

نه حضرت رسول..،نه حیدر..،برای تو
“لولاک” را نوشته خداوندگارِ عرش

با ربَّنای تو دو ستون آفریده تا
از این طریق حفظ شود ساختار عرش

جانم به میوه ای که بُود بابِ میل تو
آن میوه ای که نام گرفته :”اَنارِ عرش”

گفتند:انبیای خدا هم پیاده اند…
آن دَم که روز حشر تویی تک سوار عرش

ما را به سقفِ “قصرِ بهشتی” نیاز نیست
کافی است چادر تو شود سایه‌سار عرش

بعد از هجومِ کوچه خدا حُکم کرده است
دیگر به دامنت ننشیند غبار عرش

در گوشه ی بهشت،تنورِ تو روشن است
مشغول طبخ نان شده ای ،”خانه‌دارِ” عرش

شُکر خدا به دستِ تو ظرف غذای ماست
شُکر خدا که نان تو در سفره های ماست

خندیدی و خدا همه را شادکام کرد
غم را برای اهل غمِ تو حرام کرد

با تو گشود بابِ توسل به خویش را
در حقِّ خلق،لطف خودش را تمام کرد

قبل از تو سهم دخترکان سنگ قبر بود
نور تو این معامله را بی دوام کرد

زنده به گور کرد وجودِ تو “جهل” را
دیگر عرب به شأن زنان احترام کرد

فهمیده ایم حدِّ مقام اَت قیامتی است…
وقتی رسول پیش قدومت قیام کرد

با “بَضعَهُ النَّبیِ” خودش ختم مرسلین
در بابِ جایگاهِ تو ختم کلام کرد

هم مادر رسولی و هم دختر رسول…
باید که سجده را به کدامین مقام کرد؟!

روح الامین به لفظِ “علیکِ” تو دلخوش است
هرگاه رو به خانه ی امن ات سلام کرد

وللهِ یک شبه همه ی آن یهود را
این چادر تو بود،مسلمان‌ِ تام کرد

از قصه ات حکایتِ ایمان درست شد
با گردوخاک چادرت انسان درست شد

روح تو خلق شد،قَلَمی “هَلْ أَتَا” نوشت
دستت بلند شد،مَلَکی رَبَّنا نوشت

“پرده نشین آل نبی”..،لوحِ کردِگار
قُربِ تو را برابر قُربِ خدا نوشت

تنها سه آیه سهم تو از قِصّه ی خداست
امّا چِقَدر شرح بر این ماجرا نوشت

معراج ،ابتدای رسیدن به فیضِ توست
این را رَسول ، سَردرِ غارِ حرا نوشت

عیسی اگر که کور شفا داده..،با یَقین
بالای نسخه ذکر شریفِ تو را نوشت

ذُرّیه ی تو را که خدا “پادشاه” خواند
ذرّیه ی مرا همه از دَم “گدا” نوشت

حالِ تو را مدیحِ “علی” خوب می کند…
باید به خاطر دلت از “مرتضی” نوشت

ذکر تو شیعیان تو را پایبند کرد
ما را علی علیِ تو از جا بلند کرد

دروازه ی بهشت غلامِ دَرِ علی است
افلاک تشنه ی نمِ چشمِ ترِ علی است

رازِ نهان خلقت این خاک “مرتضی” است
سِرِّ تمام کُون و مکان در برِ علی است

دستی بلندتر ز یدالله دیده ای؟!
بالاتر از تمامی سرها سرِ علی است

در صدر شاهکارِ رشادت هنوز هم
فَتحُ الفتوحِ معرکه ی خیبرِ علی است

امّا پناه حیدر کرّار “فاطمه” است
بانوی آب و آینه ها،سنگر علی است

با بودنش به جوشنِ جنگی نیاز نیست
جوشن کبیرِ او زره پیکر علی است

عمری برای عُمر کمش گریه می کنیم…
هِجده بهار، نُه نَفَسَش ،همسر علی است

این یاس را چگونه عدو زیر پا فِشُرد!
این لاله ی کبود ، گُلِ پرپر علی است

در گُر گرفت..،میخ کج از شرم سرخ شد…
پِی بُرده بود بال و پر دلبرِ علی است

او باغ لاله کاشت..،بگو وای مادرم
او بار شیشه داشت..،بگو وای مادرم

شاعر:بردیا محمدی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

باید ادب و خُلقِ نکو داشته باشم
در وصف تو باید که وضو داشته باشم
کوثر شده ای! لطف تو بسیار زیاد است
باید که سبو پشتِ سبو داشته باشم
جای تو و عشقِ تو در آن امن و امان است
هر چند دلی غرقِ رفو داشته باشم
شد فاطمه(س) نام تو، که مانند شب قدر
در هر دو جهان رازِ مگو داشته باشم
میلاد تو شد باعث اندوهِ حسودان
تا کینۂ سختی به عدو داشته باشم

پیشِ تو پیمبر(ص) شدنش داد نتیجه
لبخند پر از خیرِ تو شد سهم خدیجه(س)

میخوانمت ای سورۂ نورِ دلِ حیدر(ع)
ای آیۂ تطهیر، در آغوش پیمبر(ص)
ای گوهر دردانۂ دریای سخاوت
ای ریزه خورِ سفرۂ تو مریم و هاجر
قران به تو و نسل تو دارد سندیّت
کوری دو چشمان همان دشمنِ ابتر
راضیّه شدی! از تو خدا داشت رضایت
در حجب و حیا بسکه شدی از همه برتر
از چادر تو خلق شود تازه-مسلمان
هر گوشۂ آن گوشه ای از عالم محشر

من عاشق اینم که بدهکارِ تو باشم
همسایۂ دیوار به دیوارِ تو باشم

بی شُبهه ترین یاری و تفسیرِ یقینی
همکفو علی(ع) هستی و اسطورۂ دینی
از خیرِ کثیر تو دو عالم شده برپا
نان آور دیرینۂ افلاک و زمینی
دادی به گدا رخت عروسی خودت را
رفت و به همه گفت که بخشنده ترینی
آرامش محضی و علی(ع) شوق تو دارد
خوش داشته هر لحظه کنارش بنِشینی
نام تو درخشیده بر آن، دارد از این پس-
انگشتر حیدر چه عقیقی چه نگینی

هر صبح تبسم زده ای؛ عاشق و دلخواه
با ذکر دل انگیزِ «علیاً ولی الله»

این خانه چراغان شده از برکتِ مادر
هستی و ندارم به خدا حسرتِ مادر
محتاج دعاهای توام جانِ حسینت(ع)
یک نیم نگاهی برسان حضرتِ مادر
لبریز محبت شده با دست تو هر کس-
تنها شد و بی بهره شد از نعمتِ مادر
پشت درِ این خانه شلوغ است همیشه
چون هست فقط لطف و کرم عادتِ مادر
جبریل به والله…به درگاهِ خداوند-
راهم بدهد؛ باشد اگر صحبتِ مادر

محتاج تو هستم؛ به کسی کار ندارم
در هر دو جهان غیر تو دلدار ندارم!

شاعر:مرضیه عاطفی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

هوای تازه ای از عرش، سرشار از وزیدن بود
و چشم هل اتی از نور اعطیناک روشن بود

نگو جای زنی در خانه لولاک خالی بود
که جای آینه در پهنه ی ادراک خالی بود

عروس خانه نهج البلاغه ،مادر حکمت
بهشت رو به ایوان نبوت، دختر رحمت

همان که مادری کرده است طفل آفرینش را
همان که تربیت کرده است جمع اهل بینش را

همان نوری که می بخشید بر شب های دنیا نور
همان صبحی که می تابید تا همسایه های دور

همان نوری که بر شمع و گل و باران شرافت داد
همان انسیة الحورا که بر انسان شرافت داد

علیمه، عالمه ،راضیه، مرضیه، پُر از زهرا
نگین سبز پیغمبر به روی گنبد خضرا

شکوه لیلة القدر است و ام الانبیا زهرا
چه گویم از مقاماتش و ما ادراک ما زهرا

به دستش جاروی تنزیه داده حی سبحانش
شهادت دسته گلهاییست در گلدان ایوانش

همان که چادرش پیغمبر حجب و حیا بوده
که این مستوره‌ی معصومه ناموس خدا بوده

تواضع شاخه ای پر بار در باغ نمازش بود
خلوص و سادگی اسباب پررنگ جهازش بود

زنی چون فاطمه بر عشق عصمت داد این‌گونه
که زهرا خانه داری را شرافت داد این‌گونه

دهان روزه نان را پخت اما پای افطارش
به مسکینان و ایتام و اسیران کرد ایثارش

علی مظلوم اما ظالم از او واهمه دارد
علی در خانه شمشیری دودم چون فاطمه دارد

علی را کاشف‌الهم کاشف الغم ؛عشق زهرا بود
علی را با هزاران زخم،مرهم؛عشق زهرا بود

خلاصه! حُسن های عالم و آدم فقط یکجاست
و آن هم خانه نور است و نورش حضرت زهراست

چراغ آسمان ها چادر شب زنده دارش بود
خدمتک یا علی؟ این پرسش لیل و نهارش بود

اگر “ام الولا” یک لحظه احساس خطر می گرد
دوباره چادر شب زنده دارش را به سر می کرد

خطر دیروز تا امروز تحریف حقایق بود
خطر جاماندن اندیشه ها از صبح صادق بود

اگر گهواره جنبان حسینش می شود سلمان
نگاه فاطمه پس بوده از آغاز با ایران

اگر که آب و آیینه‌ست، پس روشنگری دارد
اگر ام‌الجهاد است این! جهادی حیدری دارد

نیافتاد از قنوتش یک نفس الجار ثم الدار
که جوشید از قنوت پر قناتش چشمه های ثار

قنوتش از مدینه تا همین امروز عازم بود
یکی از میوه های مستجابش حاج قاسم بود

شاعر:رحمان نوازنی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

به نام نامی زهرا به نام مادرها
سلام ما به امام تمام مادرها
که فاطمه است همیشه امام مادرها
به لطف فاطمه هستم غلام مادرها

غلام خانه ی زهرا حسابمان کردند
برای نوکری اش انتخابمان کردند

هزار شکر، نوشتند نوکرش باشیم
هزار شکر که گفتند قنبرش باشیم
گدای خانه ی او تا به آخرش باشیم
اجازه داد به ما، حلقه ی درش باشیم

به روی شانه ی خود دست رحمتی داریم
غلام فاطمه ایم و چه عزتی داریم

بهشت زیر قدم های مادرانه ی اوست
بهشت گوشه ی دنجی ز آشیانه ی اوست
بهشت زمزمه های شب و شبانه ی اوست
بهشت گرمی نان و تنور خانه ی اوست

قسم به گردش دستاس و گرمی نانش
نشسته ایم سر سفره های احسانش

تنور عالمیان گرم شد به برکت او
شدند خلق، خلائق همه به علت او
قسم به شوکت زهرا، قسم به عزت او
به عرش و فرش می ارزد فقط دو رکعت او

سلام ما به قیام و قعود و یا رب او
سلام ما به قنوت و به سجده ی شب او

ز نور خنده ی زهرا زمین منور شد
ز عطر نان تنورش جهان معطر شد
به لطف بردن نامش شراب، کوثر شد
به یمن مقدم او حالمان که بهتر شد،

خدا به برکت زهرا پناهمان بخشید
به حب فاطمه، مولا گناهمان بخشید

به حب فاطمه اینجا که راهمان دادند
ثواب کوه به یک ذره کاهمان دادند
به زیر چادر زهرا، پناهمان دادند
برات اشک به غم های شاهمان دادند

شدیم گریه کن، روضه ی حسین و حسن
یکی بدون حرم شد، یکی بدون کفن …

شاعر:وحید محمدی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

سِرٓ پروردگار یازهرا
صاحب اختیار یازهرا

بوده ای در بهشت قرب خدا
بانوی تاجدار یازهرا

ومن الماء کل شی حی
ای به خلقت مدار یازهرا

ای که باشد چو مصطفی و علی
مدح تو بیشمار یازهرا

جبرئیل و همه ملائکه اند
بر تو خدمتگذار یازهرا

ای بزرگی که با کنیز خویش
کرده تقسیمِ کار یازهرا

پر نمودی همیشه کیسه ی ما
بیش از انتظار یازهرا

بانویی را ندیده همتایت
گردش روزگار یازهرا

پشت گرمی حیدر کرار
بر علی اقتدار یازهرا

نقش سر بند فاتح خیبر
وسط کارزار یازهرا

شاهدم چهارچوب آن قلعه است
هیمن ذوالفقار یازهرا

کاشف الکرب عالم است علی
کاشف الکرب یار یازهرا

می برد یک نگاه پرمهرت
غم ز روی نگار یازهرا

رو به راه است زندگی علی
تا توئی خانه دار یازهرا

فیض بردند از نماز شبت
همه ایل و تبار یازهرا

می شود مثل عرش غرق نور
خانه روزی سه بار یازهرا

در قیامت که هر پدر ز پسر
می نماید فرار یازهرا

تازه آنجا زمان جلوه ی توست
با تمام وقار یازهرا

می شوی باجلال فاطمی ات
روی ناقه سوار یازهرا

دور تا دور تو ملائکه اند
جملگی پرده دار یازهرا

روبرو ، پشت سر ، یمین و یسار
هر سو هفتاد هزار یازهرا

میرسی با حریر سبز بدست
محضر کردگار یازهرا

کتب ا.. و نفسه الرحمه
گشته وقت قرار یا زهرا

هر که دارد به سینه حب علی
میکشد انتظار یازهرا

تا که دستش بگیری و با تو
بشود همجوار یازهرا

با چنین عزت و جلال و شکوه
با چنین اعتبار یازهرا

به دو دست بریده عباس
می کنی افتخار یازهرا

همچو مرغی که دانه برچیند
می شوی گرم ِکار یازهرا

بر گنهکارهای بی کس و کار
هم محلی گذار یازهرا

میشوی با تمام فاطمیون
بر جنان رهسپار یازهرا

مهر تو جلوه میکند صد جا
ای بزرگوار یازهرا

مانده ام با چنین مقام چرا
گشته ای بی مزار یازهرا

حیف کوتاه بوده عمر شما
گل هجده بهار یازهرا

سینه ی تو بهشت احمد بود
شد به آتش دچار یازهرا

غنچه از شاخه با تکان افتاد
خانه شد لاله زار یازهرا

سر آن ضربه ای که تو خوردی
شیعه شد سوگوار یازهرا

آمدی تا به خویش ، در افتاد
بین آن گیر و دار یازهرا

میخ مگذاشت تا که تو خود را
بکشانی کنار یازهرا

میکنم این قصیده را کوتاه
با دلی داغدار یازهرا

کاش مهدی بیاید و گردد
آن مزار آشکار یازهرا

هر که با شعر من شکسته دلش
با همان انکسار یازهرا

از برای ظهور منتقمش
گوید از دل سه بار یازهرا

شاعر:قاسم نعمتی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

نان داده عالم را تنور برکت تو
ما را سر سفره نشانده زحمت تو

گرم شگفتی شد خدا هنگام خلقت
تحسین خود می‌کرد وقت خلقت تو

وقتی که جارو می‌کشی بر خانه ،جبریل
گرد تیمم می‌برد از ساحت تو

آیات قرآن خشت خشت خانه‌ی توست
حوضی‌ست کوثر در حیاط خلوت تو

می‌لرزد از اخمت ستون عرش و عالم
می‌ایستد بر پا زمان صحبت تو

خورشید مبنای زمان شد چون که هر روز
پیدا و پنهان می‌شود با ساعت تو

اولاد از مادر اثر می‌گیرد آری
شد مجتبی میراث‌دار غربت تو

جانم فدایش دختری پرورده ای که
هم زینت بابا شود هم زینت تو

در لحظه ‌های کربلا بودی وگرنه
حر را که برگرداند غیر از دعوت تو

اشک‌ تو و خون حسین ت ریخت بر خاک
آن تربت اعلی شد به لطف رحمت تو

شاعر:سعیده کرمانی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

تحفه ای آمد که نور از او هویدا میشود
ماه در رخساره اش ولله پیدا میشود
قطره امشب شک نکن مصداق دریا میشود
حضرت خاتم به حکم عشق ، بابا میشود

فاطمه آمد که باشد الگوی حجب و حیا
فاطمه آمد که بی امّت نباشد مصطفی

بهر دردِ درمندان ، اصل درمان میرسد
بهر مورانِ گدای او ، سلیمان میرسد
بهر این دختر ز طاق عرش مهمان میرسد
بهر پیغمبر همه دیدند که جان میرسد

روز و شب فرقی ندارد در کنار فاطمه
شب پر از نور است ، آری ، در جوار فاطمه

آب شد مهریه اش پس عاشق دریا شدم
لطف او باعث شده در هیئت او جا شدم
من به عشق پاک او در این جهان رسوا شدم
عاشق جمهوری اسلامی زهرا(س) شدم

مثل زهرا با ولی هستیم و بیداریم ما
عفت و مردانگی یکجا ، مگر داریم ما؟

یاعلی گویم که زهرا دلخوش از نوکر شود
کاش جان ما فدای حضرت کوثر شود
ای به قربان دو چشمی که برایش تر شود
آه از آن لحظه که زهرا دست بر معجر شود…

فضه خاک چادرش را بر سر چشمش نهاد
بر روی این گل نباید خورد حتی تند باد

آه از روزی که بار شیشه پشت در شکست
همسر حبل المتین سه مّاه در بستر نشست
لعنت حق بر همان که دست مولامان ببست
این نخ تسبیح را در خانه‌ی حیدر گسست

با علی بودن همین بوده، همین باشد، همین!
مثل زهرا ، جانِ ما نذر امیرالمومنین …

شاعر:محمد حسین چاوشی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

المنت لله که من هستم گدای فاطمه
شد خانه ی امّید من ، دولت سرای فاطمه
شرمنده ام از این همه ، لطف و عطای فاطمه
اسباب زحمت بوده ام عمری برای فاطمه

هستیم عمری پشت این ، باب نجات فاطمه
ما کیشمان این است که ، باشیم مات فاطمه

شکر خدا نان مرا ام ابیها می دهد
او آبرو و عزتم در هر دو دنیا می دهد
در دین ما با فاطمه هر چیز معنا می دهد
من عاشق جنت شدم ، چون بوی زهرا می دهد

از قبل میلادم شدم سایه نشین چادرش
از من خریده آبرو ، حبل المتين چادرش

مثل خدایت برتر از درک همه دنیا تویی
آن که حکومت می کند بر عالم بالا تویی
آنکه ز نورش دیدنی شد جنت الاعلا تویی
حورا ترین انسان تویی ،انسان ترین حورا تویی

ای خاکیان را فاطمه ، منصوره افلاکیان
تو کیستی که مدح تو اصلا نچرخد در زبان

آنکه ز خلق آدم و حوا خبر دارد تویی
آن دختری که دست در خلق پدر دارد تویی
آن کس که جا روی سر ِ خیر البشر دارد تویی
آن آسمان که یازده ، قرص قمر دارد تویی

آنکه حسینش عشق را داده است بال و پر تویی
رحمت به شیر پاک تو ، شیر جمل پرور تویی

آن زن که دارد قبه ای در آسمان هفتمین
آن زن که دارد خادمی مانند جبریل امین
آن زن که در عالم بُوَد صدیقه کبری ترین
باید که باشد شوهرش ، تنها امیرالمومنین

مولود کعبه خلق شد تا شوهر زهرا شود
هیهات اگر این شیر زن ، سهم فراری ها شود

تو هم ستاره گشته ای ، هم مهر و ماه مرتضی
تا روز محشر یک تنه ، هستی سپاه مرتضی
تکیه گه عالم علی ، تو تکیه‌گاه مرتضی
بعد از خدا مثل نبی ، هستی پناه مرتضی

در وصف حیدر بس بُوَد ، اینکه هوادارش تویی
ماه شب تارش تویی ، گرمی بازارش تویی

ای همدم ِ بی همدمی ، ای چاره درد ِ مگو
دیدم من از تو معجزه، منزل به منزل کو به کو
من با تو تنها می رسم بر قله های آرزو
ای ذکر تسبیحات تو ، بر هر نمازم آبرو

سبحانَ سبحان مرا ، حب تو معنا می کند
این قطره را الطاف تو ، راهی دریا می کند

ای شیر بانوی علی ، ای قهرمان جاودان
عمر کم تو آبرو ، برد از سقیفه در جهان
از جان گذشتی فاطمه، تا که نیاید دین به جان
تو با مزار بی نشان ، دادی به ما حق را نشان

تشییع سوت و کور تو ، فریاد زد حق با علیست
ای مردم عالم فقط ، آقای این دنیا علیست

شاعر:محمد حسین رحیمیان

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند…

به افطار در سفره‌ات مهر دیدند
از آن مهر رنگین‌کمان آفریدند…

شبانگاه در سجده اشکی چکاندی
از آن اشک، رود روان آفریدند

علی کاشت در خانه‌ات بوته‌ای گل
بهشتی از آن جاودان آفریدند

گرفتند تصویر یک لحظه‌ات را
کمی بسط داده، زمان آفریدند

تو در شش جهت انتهایی نداری
که نور تو را بی‌کران آفریدند

تو را قدر خواندند و راندند ما را
از آن رو تو را بی‌نشان آفریدند

تو را چون خدایت سروده‌ست، این شد
که در جوهر شعر «آن» آفریدند

شاعر:مجید لشگری

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

در کمال و عزت و زندگی و شرافت و آزادی زن

رفت از دلِ فردوس هزاران قلم آورد
اندازه‌ی آفاق ورق روی هم آورد

می‌خواست که جبریل کمی از تو نویسد
جایی که خدا نامِ تو را محترم آورد

صدبار تراشید درختانِ جهان را
صدبار نوشت از تو و صدبار کم آورد

تو بودی و دستانِ خدا مُلک و مَلَک را
محضِ گُلِ انوارِ شما از عدم آورد

ما هیچ نبودیم..‌ ولی مادری‌ات بود
در هیچ نظر کرد و مرا در رقم آورد

این جلوه‌ی پُر جذبه بر افلاک مبارک
مهمانِ خدا آمده بر خاک ، مبارک

جبریل نوشت اولِ دفتر که علی کیست
پرسید مکرر و مکرر که علی کیست

یک عمر به معراج به هرجا که توان داشت
هِی رفت نفهمید در آخر که علی کیست

تا گفت از اوصافِ علی پیشِ رسولان
بشنید فقط پرسشِ دیگر که علی کیست

برداشت قلم را و خدا وحی به او کرد…
یعنی که تو را نیست مقدر  که علی کیست

فهمید فقط فاطمه معنیِ علی را
فهمید فقط فهمِ پیمبر که علی کیست

هرکس که علی گفت از امداد علی گفت
با فاطمه یک عمر فقط نادِ علی گفت

حق داد به آغوشِ خدیجه دو جهان را
گفتم دو جهان ، لال شوم برتر از آن را

عالم نشنید از لبِ احمد  لبِ مولا
جز فاطمه‌جان ، فاطمه‌جان فاطمه‌جان را

پلکت ، ضربانت تپشت نامِ علی گفت
وقتی که پدر گفت به گوشِ تو اذان را

تو آمده‌ای قبلِ خودت ، حق بده خاتون
سِیرِ تو بهم ریخته بنیادِ زمان را

هربار که جبریل برای تو غزل گفت
می‌گفت خدا بهتر از آن ، بهتر از آن را

هر دفعه به پیغمبرِ ما واجب عینی است
بوسیدن دستان شما واجب عینی است

ای رشته‌ی خورشید نخی از ملکوتت
ای جاذبه‌ی عمقِ جهان از جبروتت

تسبیح گرفتی و زمین دید خدا را
گفتی علی و دید زمان زنگ سکوتت

در فصل بهاریِ جمادیِ ظهورت
افلاک شگفت است سرِ شاخه‌ی توتت

تا که بچکد از سر انگشت  تو فیضی
یک عمر نشسته است علی پای قنوتت

هرجا که تو هستی همه‌اش باغ بهشت است
سوگند که دلهاست فقط جای هبوطت

عشقی ازلی هست اگر هست حجابت
پُر جلوه‌تر از پرده‌ی کعبه است حجابت

تو آمدی آزاد شدن را بنویسیم
تا سروری گل به چمن را بنویسیم

بازیچه شدن ، هرزه شدن ، هیچ شدن مُرد
تو آمدی آزادیِ زن را بنویسیم

تا دور شود زندگی از اینهمه آفات
تا حرف جدایی غدغن را بنویسیم

تو آمده‌ای بر سر یک سفره نشینیم
تا خانه مساویِ وطن را بنویسیم

بخشندگی‌ات را به تبارت برسانی
تا اینکه کریمی حسن را بنویسیم

با خط تو باید بنویسیم که زن کیست
این شأن ولی جای دگر  مطمئنن نیست

سوگند به شمع و شب و پروانه به زهرا
سوگند به گلخانه به ریحانه  به زهرا

هرکس که نمک خورده‌ی زهرا و علی شد
هرگز نرود بر در بیگانه به زهرا

این خاک پُر از یاس ، پُر از لاله‌ی سرخ است
این خاک ندارد غمِ ویرانه به زهرا

ویرانه اگر هست فقط خانه‌ی خصم است
مائیم همین همتِ مردانه به زهرا

این خاک حرام است به غیرش ، حرمِ ماست
مائیم همه مردم یک خانه به زهرا

این خاک سراسر همه تسبیح حسین است
سوگند که ایران همه بین‌الحرمین است

شاعر:حسن لطفی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

تا خبر آمد.. رسیدی !! کارِ من بالا گرفت
در نگاهم ..زندگی با دیدنت معنا گرفت

گفت:پیغمبر که حورّیه رسیده.. یا علی …
از سوی حق این پدیده..کنیه ی زهرا گرفت

شادمانی در دلم موّاج شد… گریان شدم
از سرِ شوق ست چشمانِ مرا دریا گرفت

باعثِ آرامشی !! دُردانه ی هستی ..سلام..
مهرِ تو در قلبِ حیدر ..ناگهانی جا گرفت

من شهادت می دهم صدیقه ای.. انسیه ای
این شهادتنامه از سمتِ خدا امضا گرفت

آیه ی تطهیر را… معنا ببخشی فاطمه..
شمّه ای از عصمتت را مریمِ کبرا گرفت

پاکی مطلق !! تو هستی بانوی آب و گلاب
آب در زیرِ نگاهت حرمتی والا گرفت

خنده های تو دلِ هفت آسمان را می برد
خنده های تو ..قرار و تاب از بابا گرفت

کوثرِ قرآن ! رسیدی در جهان..خوش آمدی
باعثِ خلقت دوباره نه فلک احیا گرفت

چه عطایی شد.. ز اللهِ تعالی بر همه ..
رزقِ بی حد و حسابی..مردمِ دنیا گرفت

کاش قَدرَت را بداند مردمانِ روزگار …
از همین حالا دلت را مخفی القدرا گرفت

خواستم تا که بگویم سخت خوشحالم ..همین
بر لبانِ من نظر کن ذکرِ یا زهرا گرفت

شاعر:محسن راحت حق

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

یک چلّه انتظار به پایان رسیده است
پایان شام تیرۀ هجران رسیده است

اسفند را به مجمر خورشید دود کن
عطر نسیم صبح بهاران رسیده است

اینک بهار، فصل «فَصَلِّ لِرَبِک» است
شأن نزول کوثر قرآن رسیده است

زهراست زهره‌ای که به یُمن ظهور او
شب‌های بی‌ستاره به پایان رسیده است…

نوری که آسمان و زمین را فرا گرفت
روحی که با لطافت باران رسیده است

ریحانه‌ای که رایحۀ روح‌پرورش
تا ماورای روضۀ رضوان رسیده است

برخیز، ای خدیجه که صبرت نتیجه داد
از آسمان برای تو مهمان رسیده است

کلثوم! ساره! آسیه! مریم! خوش آمدید
جان پیشکش کنید که جانان رسیده است

ای عرشیان به ساقی کوثر خبر دهید
خیر کثیر ختم رسولان رسیده است…

انسیه‌ای که سورۀ انسان به شأن اوست
حوریه‌ای به صورت انسان رسیده است

از کوثر کرامت بی‌انتهای اوست
فیضی اگر به عالم امکان رسیده است

یک چشمه از تَمَوُّج خیر کثیر اوست
دریای حکمتی که به لقمان رسیده است

هفتاد رشته نور حق از طور چادرش
بر پیروان موسی عمران رسیده است

در سایۀ تعالی نور دعای او
سلمان به اوج رتبۀ ایمان رسیده است

معصومه‌ای که در اثر هم نشینی‌اش
فضه به فیض صحبت قرآن رسیده است

صدیقه‌ای که شاهد عهد الست بود
ارث وفای او به شهیدان رسیده است

مرضیه‌ای که مرز ندارد ولایتش
نور رضای او به خراسان رسیده است…

دست نوازشی به سر شعر من بکش!
پیش تو این یتیم، پریشان رسیده است

شاعر:سید محمد رضا یعقوبی آل

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

من بهشتم را همین جا توی دنیا دیده ام
در فروغ چشمهایش موج دریا دیده ام

ترسم از این است آید تا جهنّم دیدنم
بس فداکاری ازاین خورشید پویا دیده ام

خواب شیرین است ، امّا مادرم را تا سحر….
بر سرِ بالین خود شبها به احیا دیده ام

هرکجا حتّی مقصّر بوده ام در زندگی
بارها حامیِ خود اندر قضایا دیده ام

یار دیرینی که هر جا غم اسیرم کرده بود
بهر غمخواریِ خود او را مهیّا دیده ام

هرچه دارم از همین چادر نماز مادر است
من که آن را تاکنون مافوقِ اشیا دیده ام

کاش میشد عمرِخود را هدیه می دادم به او
تحفه ای ناقابل از خیلِ هدایا دیده ام

سجده ام زیباست،گر مقصد بوَد پاهای تو
من بهشتم را همین جا توی دنیا دیده ام

شاعر:حسن نبی جندقی

___________________________________________

شعر مدح حضرت زهرا (س)

وحی خیرالنساش می‌گوید
خود مدیحش خداش می‌گوید

آنکه وحی ست منطقش صد بار
جان بابا فداش می‌گوید

مصطفی بر جلال او قائل
مرتضی از وفاش می‌گوید

در تکامل کمال، حیرانش
نقص، از خود جداش می‌گوید

کعبه آیینه‌دار رخسارش
مروه هم از صفاش می‌گوید

وحی حق را ز بعد ختم رسل
جبرئیل از براش می‌گوید

روز از کارِ خانه و دستاس
نیمه شب از دعاش می‌گوید

با فقیران بگو که شام زفاف
پیرهن از سخاش می‌گوید

کوه از بار درد او به ستوه
ابر از گریه‌هاش می‌گوید

کارِ در خانه و عبادت حق
آبله‌یْ دست و پاش می‌گوید

وصف او گرچه گفته‌اند بسی
آنچه شاید، نگفته است کسی

شاعر:استاد علی انسانی